این روزا چیزی که زیاد میشنویم خوندن از عشقهای تو خالیه و گفتن از خستگی وبیحالی؛
عاشقانه های تکراری و ناله های از درد بیکاری. تا بخوای گام های مینور پر شده از سیاه غم، صدای رفتن، فریاد شکستن و گاهی هم سکوت تو خالی ناامیدی
یعنی بین ما واسه از درمون گفتن یه نفر نیست؟ آخه صبح تا شب دردا رو شمردن که هنر نیست! دوست دارم جدا از قید ملودی و تنظیم، از امید بگم، از درست شدن، از برگشتن، از بهار؛ از مهر دادن، از بخشیدن، از پایان انتظار.
